lunes, 31 de julio de 2006

obras

Hoy por fin se han decidido a poner el alquitrán en mi calle. Menos mal, porque llevamos desde Magdalena con las puñeteras obras y digo puñeteras con toda la razón del mundo...

Primero prohibieron aparcar en la acera de enfrente, para que luego después de más de una semana decidieran llevarse, sin previo aviso, los coches de mi acera... luego decidieron taladrar y taladrar, poner la nueva acera y volver a taladrar porque se les había olvidado cambiar los tubos... Esperemos que ahora que se han decidido a alquitranar no vuelvan a taladrar, pero con estos obreros nunca se sabe.

La verdad es que son muy divertidos: son 4 mirando, mientras 1 trabaja; y si encima pasa una chica joven, dejan de trabajar, piropear, no piropean, pero menudas miradas. :S :S

Ahora mismo, está la máquina poniendo el alquitrán, 7 tíos mirando como cae, y el del rulo todo aburrido a ver si lo mueve. ¡Cómo se lo pasan!

Aps, se me olvidaba, ¿dónde van a poner las maquinitas de la zona azul? Porque yo no he visto que les hayan dejado sitio para colocarlas; aunque, con lo que les gusta taladrar, fijo que vuelven a hacerlo.

domingo, 30 de julio de 2006

miedos

Me han enseñado que no se deben anticipar las cosas, que no se puede temer lo que todavía no ha sucedido, pero es muy difícil no temer cuando no sabes por dónde va ir tu vida.

Miedo a cómo van a ir las cosas en el trabajo, de momento me estoy apañando bastante bien, pero, de ahora en adelante, viene lo chungo y no sé si voy a ser capaz de estar al pie del cañon.

Miedo a no saber que vas a hacer dentro de nada y si e vas a tener en cuenta.

Miedo a no encuentrar algo que me interese tanto y pueda volver a ser curiosa.

Miedo a tener una caída tan fuerte que no pueda recuperarme, peor aún, a despertarme una mañana y no encontrar una razón para seguir adelante.

Quizá pueda parecer una gran tontería este último temor, pero me conozco demasiado bien como para saber que soy lo suficientemente fuerte como para soportarlo y volver a la carga. Sin embargo, también soy lo bastante frágil para que un día no encuentre una razón que me haga mirar al futuro.

jueves, 27 de julio de 2006

Cada vez más pienso que soy de otro planeta. Flipo con la gente en general y con algunos en particular.

Hay gente que se muere porque le ha dejado el novio y se pasa meses llorando por él y tú te pasas los días diciéndole que tiene que darle tiempo, etc., etc. Y un día te salta que tiene novio nuevo... si es que hace dos días que aún me pedía que hablara con el antiguo. Menos mal que reconoció que no podía estar sin un hombre al lado.

Luego, hay otras personas que con la excusa de que la gente tiene que tomar responsabilidades, se escaquea y te encasqueta las cosas. Si pagaran más...

Nada, que una no entiende nada de nada. I avant!!!!

miércoles, 19 de julio de 2006

massa idees...

i no sé com posar-les ara mateix en paraules. Em fot moltíssim quan em passa, tinc la ment a 100 per hora pel treball, la universitat, el viatge a Eivissa, etc.

No sé, tampoc vull que açò es convertisca en la meua teràpia antiestrés, però ara mateix necessite soltar-li a algú tot el rotllo, anar-me'n de birres i tindre qualsevol conversa mundana, en la qual el més transcendetal siga: "quina calor faaaaaaaaaaa! m'axixarre!!!!".

Necessite canviar de lloc urgentment, ja porte més de 3 anys en el mateix lloc; almenys he canviat d'activitat. Encara que ja vorem com va la cosa, perquè cada vegada açò es complica més. Però no vull i em negue a parlar ara d'eixe tema. Com ens han ensenyat... que val anticipar les coses? De res; preocupar-se abans d'hora tan sols porta que em mengi més el cap i que acabi amb una úlcera.

Aixina que per avui tanque paraeta, que demà serà un altre dia.

PS: Recorda'm que em porti el pijama... jejeej ara q m'he enrecordat... ;) gràcies per ser amiga

martes, 18 de julio de 2006

y que voy a hacer yo, si nací pringada...

Pues eso, como siempre, me he vuelto a pringar en algo. Se supone que salgo del curro a las 14h, PERO me he tenido que esperar a que me den el CIF para comprar unos programas de mecanografía y lo úlimo que recuerdo es estar cargando mesas y sillas para cambiar la nuestro habitáculo de trabajo (por llamarlo de alguna forma). Y cuando he llegado al coche ya eran las 15h, menos mal que mi madre ya está avisada, curada de espanto.

Creo que, como en lo de "algunos nacen con estrella y otros estrellados", también es aplicable al pringamiento de las personas: hay algunas que nacen pringadas y pringando, y otras que nacen sabiendo cómo escaquearse.

Supongo que tiene algo que ver con los extremos. Las cosas son buenas en su justa medida, pero en demasía son malas, tanto la maldad como la bondad, que lo es para uno mismo. Yo de tan pringada que soy parezco tonta!!!!!!!

domingo, 16 de julio de 2006

subconsciente

Ya hacía algún tiempo que no me rondaba tu recuerdo, pero el destino y la memoria nos juega muy malas pasadas. El subsconsciente decidió ponerte en la casa transparente de los deseos y allí te quedaste junto a mí.

No sé, sigo estando bien, echándote de menos en los momentos en que me relajo y te cuelas en mis pensamientos. Sé que, de momento, va a seguir siendo así y ni siquiera sé si me tienes presente cuando sueñas, cuando sientes, cuando sonríes...

Hana yo Kirei to, Odaterare,
Saite Mitanara, Sugu Chirasareru.
Baka-na, Baka-na,
Baka-na On'na no... Urami-bushi.

Sadame Kanashi to, Ariramete,
Naki-wo Misereba, Mata Nakasareru.
On'na, On'na,
On'na Namida no... Urami-bushi.

Nikui, Kuyashii, Yurusenai.
Kesu ni Kesenai, Wasure-rarenai.
Tsukinu, Tsukinu,
Tsukinu On'na no... Urami-bushi.

Yume yo Miren to, Warawarete,
Samete-misemasu, Mada Same-kirenu.
On'na, on'na,
On'na-gokoro no... Urami-bushi.

Makka-na Bara nya, Toge ga Aru.
Sashitaka-naiga Sasazu'nya-okanu.
Mo'eru, Mo'eru,
Mo'eru On'na-no... Urami-bushi.

Shinde Hanami ga, Sakuja Nashi,
Urami Hito-suji, Ikite-yuku.
On'na, On'na,
On'na Inochi no... Urami-bushi.

Meiko Kaji


Yo no guardo ningún rencor, la verdad es que alegro mucho de haberte conocido. Las cosas han salido así de momento, ni tú ni yo hemos tenido el tiempo, la valentía o las ganas de arriesgarnos. Quizá en un tiempo no muy lejano, quizá nunca, pero espero que sigamos siendo amigos.



jueves, 13 de julio de 2006

búsqueda

Nadaba entre las cristalinas y calmadas aguas, la luna brillaba en todo su esplendor y me guiaba en mi búsqueda. De repente, una música, traída por el suave viento, empezó a inundar el ambiente y llegó a través de la cristalinas aguas hasta mí.

Nadé hasta la superficie para oír mejor como las notas se entremezclaban con el sonido de los árboles mecidos por el viento. Observé dónde me encontraba: el estanque en calma bañado por la luna argéntea, los nenúfares deslizándose a mi alrededor, los árboles danzando al son de una música desconocida.

Una sonrisa inundó mi rostro al ser testigo de tanta paz y belleza al tiempo que tornaba a sumergirme en las oscuras aguas de mi alma.


miércoles, 12 de julio de 2006

me gusta, me gusta...

  • la lluvia
  • el chocolate
  • estar en la cama hasta las tantas
  • leer
  • andar descalza
  • las berenjenas rellenas
  • los ojos azules
  • la tranquilidad
  • reflexionar
  • observa a la gente pasar
  • el queso
  • planear los viajes
  • soñar despierta
  • reír
  • tu mirada
  • caminar bajo la lluvia
  • ver paisajes en el tren
  • la montaña
  • tu sonrisa
  • ir de birras con los amigos
  • la tarta de queso
  • los crucigramas
  • ...

viernes, 7 de julio de 2006

Centímetros y más centímetros

uuuuuuf cada día estoy más gorda, quina putà!!!! que se le va a hacer si uno de los grandes placeres de mi vida es comer, ya que me toca pasar sin otros...

Pos nà, que habrá que aguantarse y quien no quiera, que no mire. Yo me veo bastante bien, bueno, como me dijo el otro día mi tía "ays, esos michelines", y que pasa si los tengo, tampoco hago mucho por evitarlo (¡viva el sedentarismo!). El otro día me mira en el espejo, más bien me observaba en él, hacía mucho mucho tiempo que no lo hacía así y me acordé que hacía ya casi una década. ¡Cómo pasa el tiempo! En aquel entonces estaba tan delgada que iba perdiendo los pantalones de Zara talla 40 (jejej que ya es mucho decir) hasta que dejé de pónermelos porque iba enseñándolo todo.

Me sorprendí recordando que, a pesar de eso, yo me veía feísima y gordísima, no había manera; y no es que estuviera vomitando todo el día, simplemente se juntaron las pocas ganas de comer con algunos atracones, algunos problemas y los entrenamientos intensivos con el baloncesto. Una bomba explosiva, sobre todo para una persona tan empática como yo. Y mira cómo son las cosas, que diez años más tarde me veo maravillosa, con mis michelines de más, mis quilitos y con mi sonrisa en la boca porque estoy encantada de ser cómo soy, de haber superado tantas cosas y de seguir viva disfrutando de la vida, con sus momentos malos, peores, pésimos y demás, pero saboreando cada día las pequeñas alegrías.



jueves, 6 de julio de 2006

poca inspiración

Hace ya un par de días, o más, que no escribo nada, pero parece que la inspiración no viene y no sé de que escribir. Quizá sea el "curro", por llamarlo de alguna forma, aunque, ahora que lo pienso, debería hacerme pensar más, reflexionar; quizá es que no tengo ganas de dejar aflorar las emociones que tratamos.

Bueno, tampoco tengo ahora mismo muchas ganas, sólo tengo sueño. Así que... buenas noches, sogni d'oro!!!